ستایش
مرا از بامی پراندند
بر شاخه ای
نه نشستم
اشیاق فرود تو را
بر دل خویش
انتظار نشستم
.
گفتم که می آیی !
موسم آمدن ات را
بیدار نشستم
چشمان من
به در و کوچه و ..
ماند و
اما
تو از آسمان
چشمان
انتظار مرا
مرحم شدی و
فرو نشستی
دستان ستایش خدا را
از نرگس مست تو خواندم
از نو بیدار نسشتم
سجده شکری
واجب دانستم

نظرات شما عزیزان:

نسیم

ساعت19:14---16 آبان 1391

مرسی ازمطلبات

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: